Η DSA βρίσκεται από το 1968 στο εκτενές σχολικό συγκρότημα στο Μαρούσι, μελέτη των αρχιτεκτόνων Graf Praschma και Morgenroth. Ο χαρακτήρας του κυριαρχείται από το λευκό μάρμαρο των όψεών του. Tη μεταπολεμική, προσωρινή στέγαση της DSA διαδέχτηκε το νέο κτήριο του γερμανικού δημοσίου, το οποίο προσέφερε ιδανικές προϋποθέσεις για τη σύγχρονη διδασκαλία. Ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα σχολικά κτήρια της χώρας με ειδικές αίθουσες, θέατρο, αθλητικές εγκαταστάσεις, ακόμα και ανοιχτό κολυμβητήριο.
Ήδη τη δεκαετία του 1980 ο αυξανόμενος αριθμός μαθητών οδήγησε στην επέκταση του κτηρίου για τη δημιουργία βιβλιοθήκης και στην ανέγερση ενός νέου μονώροφου κτηρίου για το δημοτικό (Αρχιτέκτονας Senkowsky). Ακολούθησε η προσθήκη ορόφου στο τελευταίο, η στέγαση της πισίνας (Αρχ. Heupel), καθώς και η καντίνα (Αρχ. Πετρακόπουλος, Γαντέ). Η ανέγερση όλων των νέων κτηρίων διαπνεόταν από την προσπάθεια εναρμόνισής τους με την εικόνα του συγκροτήματος.
Στην αρχή της δεκαετίας του 2010, με το άνοιγμα όλων των σχολικών βαθμίδων στα ελληνόπουλα, δημιουργήθηκαν σημαντικές ανάγκες επέκτασης, ειδικά στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό.
Με αυτά τα δυο κτήρια που υλοποιήθηκαν στο διάστημα 2011 με 2016 και τις νέες αθλητικές εγκαταστάσεις του στίβου που δημιουργήθηκαν το 2022, η DSA εξελίχθηκε από ένα μοντέρνο σχολικό συγκρότημα της δεκαετίας του 1960 σε ένα campus.
Πλάι στο πάντα κυρίαρχο κεντρικό κτήριο, σημείο αναφοράς για πολλές γενιές μαθητών, εκφράζονται τώρα και σύγχρονες αρχιτεκτονικές γλώσσες σε κτήρια με αυτοπεποίθηση. Σε αντίθεση με την ενιαία πλέον δομή της μαθητικής κοινότητας, τα κτήρια των διάφορων σχολικών βαθμίδων προβάλλονται σε έναν αρμονικό αρχιτεκτονικό πλουραλισμό.
